Pus is no more

Då er det gjort. "Silkesvarten", den 16 år gamle katten til foreldra mine, er død. Han unngjekk råkøyrande bilar i alle år, men ikkje eingong Pus klarte å unngå å bli sjuk. Så til slutt måtte vi berre overlate han til dyrlegen...

Rart at det går an å bli så glad i eit dyr. Eit dyr som plutseleg ein dag berre dukka opp utanfor huset vårt ein sommardag i 1991. Som søstra mi trilla i dokkevogna si då ho var mindre og som kom og møtte meg på veg heim frå skulen i alle år. Verdas snillaste og mest kosete katt - sjølv om han ser litt småsleip ut på det eine bildet eg tok for ei veke sidan.

No er Pus borte. Kanskje får eg sjå han igjen ein vakker dag, kanskje ikkje. Akkurat det er det litt delte meiningar om. Men det vil i alle fall ikkje kome nokon svart katt hoppande oppover trappa neste gong eg skal besøke foreldra mine.

På ein slik dag er det viktig å glede seg over dei små tinga her i livet. Som at Sturla har fått seg dame, at Christopher har lært Margrethe å pusse tennene og at både Godøy og Tottenham vann i helga. Og at eg skal på leir på Orreneset i helga.

Men Pus er ikkje der når eg kjem heim på søndag...